بررسی مقایسه ای نتایج انتقال تاندون فلکسور مچ دست در مقایسه با روش کلاسیک (انتقال ۲تاندون یکی برای اکستنشن شست و دومی برای اکستنشن انگشتان) جهت برقراری اکستنشن شست و دیگر انگشتان در بیماران مبتلا به آسیب عصب رادیال

مقدمه: آسیب عصب رادیال عارضه ی بسیار ناتوان کننده ای است. برای برگرداندن عملکرد از دست رفته ی عصب رادیال، به صورت معمول از انتقال تاندون های فلکسور کارپی رادیالیس و اولناریس برای برگرداندن اکستنشن انگشتان و از انتقال تاندون پالماریس لانگوس برای اکستنشن شست استفاده می شود. هدف از انجام این مطالعه، مقایسه ی نتایج درمان در روش انتقال تاندون فلکسور مچ دست در مقایسه با روش کلاسیک جهت برقراری اکستنشن شست و دیگر انگشتان در بیماران مبتلا به آسیب عصب رادیال بود. روش ها: طی یک کارآزمایی بالینی، 48 بیمار که طی سال های 1383 تا 1392 دچار آسیب قدیمی عصب رادیال دست شده بودند و اندیکاسیون ترمیم عصب نداشتند، به روش تصادفی در دو گروه 24 نفره توزیع شدند. در گروه اول، تنها از تاندون فلکسور کارپی رادیالیس برای تمام انگشتان و در گروه دوم برای انگشست شست از تاندون پالماریس لونگوس و برای انگشتان دیگر از فلکسور کارپی رادیالیس استفاده گردید. بیماران در هفته ی 18 بعد از درمان پیگیری شدند و نتایج درمان شامل دامنه ی اکستنشن شست و انگشتان و میزان قدرت دست، در مقایسه با دست سالم مورد بررسی و مقایسه قرار گرفت. یافته ها: دامنه ی اکستنشن شست و انگشتان در گروه انتقال یک تاندون در 5/37 درصد بیماران، بیش از 50 درجه بود؛ در حالی که در انتقال دو تاندون، این نسبت 7/16 درصد بود؛ البته، اختلاف بین دو گروه معنی دار نبود (44/0 =p). بررسی میزان قدرت اکستنشن شست و انگشتان در مقایسه با سمت سالم نیز نشان داد که در 25 درصد بیماران تحت انتقال یک تاندون و 5/12 درصد بیماران تحت انتقال دو تاندون، میزان قدرت با دست سالم برابر بود و بین دو گروه، اختلاف معنی داری مشاهده نشد (68/0 = p). نتیجه گیری: استفاده از روش انتقال یک تاندون فلکسور مچ دست جهت برقراری اکستنشن شست و دیگر انگشتان، حداقل به اندازه ی روش کلاسیک که در آن انتقال دو تاندون صورت می گیرد، مؤثر می باشد. با توجه به این که در روش انتقال یک تاندون فلکسور مچ دست، تهاجم و مداخله ی کمتر و همچنین استفاده از تاندون ها کمتر انجام می گیرد، نسبت به روش جاری برتری دارد.